Friday, April 3, 2015

"Κομματάκια" (τεύχος 1ο)

Ο τίτλος είναι κλεμμένος -φυσικά- και αφιερωμένος -φυσικότερα. Το θύμα της υποκλοπής δεν το γνωρίζει και μάλλον δε θα το μάθει ποτέ (είναι ο Βαγγέλης ο Ραπτόπουλος). Ο παραλήπτης της αφιέρωσης και θα το δει και θα το αναγνωρίσει και θα το εκτιμήσει. 

Κάθομαι στην δουλειά, δεν έχω κάτι σπουδαίο να κάνω σήμερα, λείπει και το αφεντικό. Εδώ και μέρες με τρώει το σαράκι κάτι να γράψω. Έχω πολύ καιρό να γράψω. Θυμάμαι ότι μου αρέσει να γράφω. Κι όσο το θυμάμαι τόσο πιο πολύ θέλω να πιάσω το πληκτρολόγιο στα χέρια μου. Οι τελευταίοι μήνες, μπορεί και χρόνος έχουν υπάρξει τα πάντα εκτός από παραγωγικοί για μένα όσον αφορά αυτή τη πτυχή του εαυτού μου. "Η πολλή δουλειά τρώει τον αφέντη". Η δουλειά σκοτώνει την έμπνευση θα πω εγω, την οποία ακόμη κι αν έχεις, σου λείπει ο χρόνος για να την μετουσιώσεις σε κάτι. Οτιδήποτε, δεν χρειάζεται να είναι κάτι φαντασμαγορικό. Κι όταν παρ' ελπίδα βρεις τον χρόνο, ένα νεκρό απογευμα που δεν έχεις κάποια από τις εκατομμύρια δουλειές σου να κάνεις, δεν έχεις την όρεξη...Η δουλειά σκοτώνει την έμπνευση.
Κάνω μια βόλτα στην λεωφόρο των αναμνήσεων και ξανασυστήνομαι με τον εαυτό μου. Τον παλιό εώς και πρόσφατο εαυτό μου. Όχι μην ανησυχείτε, δεν καταρρίφθηκε η θεωρία που λέει ότι ο άνθρωπος δεν αλλάζει. Απλά κάποιες φορές τυχαίνει οι απόψεις, τα συναισθήματα και κυρίως ο τρόπος με τον οποίο τα εκφράζεις να αλλάζει με την πάροδο του χρόνου. Για παράδειγμα εγώ, ο συγγραφέας -μόνο περιστασιακά κι όχι κατ' επάγγελμα- κάποια πράγματα που έγραψα στο παρελθόν δεν θα τα έγραφα ποτέ τώρα, και κάποια άλλα θα τα έγραφα τελείως αλλιώς. Με άλλο ύφος και ενδεχομένως άλλο λεξιλόγιο. Παρ' όλα αυτά, είναι κομμάτι του εαυτού σου. Τα έχεις γράψει και δε μπορείς (και δεν πρέπει) να τα απαρνηθείς όσα κοκκόρια κι αν λαλήσουν. Εν πάση περιπτώσει, έχει ενδιαφέρον να βλέπεις την εξέλιξη του εαυτού σου μέσα από τα γραπτά σου. Αν ζωγράφιζα, ίσως το έβλεπα από τις ξωγραφιές μου, αλλά εγω με την ζωγραφική έχουμε μακρινή και εξ αγχιστείας συγγένια. 


Μπήκα λοιπόν στον μπλόγκερ και έβέπα παλιές μου αναρτήσεις. Για την ακρίβεια έβλεπα παλιά μου κείμενα που δεν κατάφερα ποτέ να τελειώσω κι άρα να αναρτήσω. Και για να είμαι ειλικρινής από τις τελευταίες 20 περίπου αναρτήσες οι μισές σχεδόν είναι αδημοσίευτες. Αναβλητικότις όλη μου η ζωή. Κείμενα ανολοκλήρωτα περιμένουν στο ντουλαπάκι του χρόνου καρτερικά πλην μάταια τα μάτια εκείνα για τα οποία γεννήθηκαν, τα μάτα του αναγνώστη. Τα μάτια εκείνα που είναι καταδικασμένα ποτέ να μην αντικρύσουν. Σαν τον ψαλιδοχέρη που βολοδέρνει με ψαλίδια αντί για χέρια και χαρακιές στο πρόσωπο στα σκοτάδια μιας σκονισμένης έπαυλης. Κι όμως, όχι! Υπάρχει ελπίδα, πάντα υπάρχει. Κάποιος πρέπει να τα βγάλει άπο τα σκοτάδια και τις σκόνες και να τα εκθέσει στο φως, ημιτελή έτσι όπως είναι και παραμορφωμένα. Κι αυτός ο κάποιος πρέπει και μπορεί να είμαι μόνο εγω. Δε φοβάμαι, όλο και  κάποιος μπορεί να τα αγαπήσει όπως η όμορφη Γουινόνα τον Έντουαρντ...

Σας παραδίδω, λοιπόν τον παλιό μου εαυτό σε κομματάκια. Και σας τα παρουσιάζω ακριβώς όπως γραφτήκαν, έχοντας αφαιρέσει ίσως κομμάτια που πραγματικά δεν έχει νόημα να δημοσιευτουν, σε αντίστροφη χρονολογική σειρά. Κομματάκια αναρτήσεων, αναμνήσεων, συναισθημάτων. Εισαγωγές, κυρίως, κειμένων που δεν τους έμελλε ποτέ να ολοκληρωθούν. Κι αν κάποιος έχει την όρεξη και μπόλικο σελοτέιπ στην διαθεσή του, μπορεί να κάτσει να τα ενώσει. Ο "Φρανκεστάιν" που θα προκύψει, ίσως μοιάζει εκπληκτικά με τον Τρυποκάρυδο, το τρομερό πουλί ή τον Τρύφωνα Καρυδόπουλο, τον γραφικά ημίτρελο πλην συμπαθή συγγραφέα ή με έναν 32άρη χημικό που του αρέσει να γράφει, άλλοτε βλακείες κι άλλοτε λόγια σοβαρά...

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Μάιος 2014
Τίτλος κειμένου: Καλλιτεχνικά Δρώμενα στην Αθήνα και τον Κόσμο

Γειά σας και καλωσήρθατε σε μία ακόμα έκπομπή του Μαέβιους Τρυποκαρυδίδη με τίτλο "Καλλιτεχνικές Περιπλανήσεις σε Γκρίζους Ουρανούς" (το άκουσα προχθές στο τρίτο πρόγραμμα του ραδιοφώνου μαλάκαμου - μη με ρωτήσεις γιατί άκουγα τρίτο πρόγραμμα, μεγάλη ιστορία).
Σήμερα θα κάνουμε μια βόλτα στο πεντάγραμμο, θα ταξιδέψουμε στους μαγικούς κόσμους των κονσέρτων, θα περιπλανηθούμε σε ονειρεμένους κήπους μέσω της τέχνης της βιντεοπροβολής (οπτικοακουστικό υπερθέαμα) και τέλος θα κλείσουμε τα μάτια (στην κυριολεξία) και θα αφεθούμε στην στιβαρή αγκαλιά μιας θεατρικής παράστασης (περίπου). Σε όλα αυτά θα είμαι ο ξεναγός σας. Ας τα πάρουμε όμως με μια σειρά. Και για πρώτη και ίσως τελευταία φορά στα χρονικά του τρυποκάρυδου, λέω αυτή η σειρά να έιναι χρονολογική.

[...]

5) Συναυλία Γκόγκολ Μπορντέλο ΟΛΑ! - 8 Μαίου

Ντάξει, αυτό δεν ήταν συναυλία, ήταν πάρτυ. Κανονικό! Βέβαια κανονικά έπρεπε να είχα λάβει την πρόσκληση πριν από πέντε χρόνια τουλάχιστον. Μέσος όρος ηλικίας τα εικοσιδυο και τα μυαλά στον αποχυμωτή. Ευχάριστο γαρ το γεγονός από μόνο του, δυσάρεστο δε το ότι δεν είμαι πια εικοσιδυο. Όυτε κάν εικοσιτρία φορ δατ μάτερ. Βέβαια τότενες δεν είχα τα 29 ευρώ να δώσω για να πάω σε αυτή τη συναυλία. Έτερον εκάτερον. Όπως και να'χει ήταν λαιβάρα, ενα από αυτά τα λάιβ τα οποία έπρεπε να έχω δει πριν πεθάνω. Και το έκανα. Με εκείνη. Ω ναι, το γεγονός ότι δεν είμαι πια εικοσιδύο, αντισταθμίστηκε από το γεγονός ότι πήγα μαζί της. "Έλα τώρα, πες αλήθεια. Δεν γουστάρεις που ήρθες σε αυτή τη συναυλία με την γκομενά σου;" Δικά της λόγια, δεν πρόσθεσα ούτε ένα σημείο στίξης, και μου τα είπε την ώρα που η μπάντα έπαιζε το Immigraniada κι ο Γιουτζήν (για χάριν του οποίου επιστρατέφθηκαν 542 σφουγγαρίστρες για να μαζέψουν τα κολπικά υγρά από τα πατώματα του Stage του volume του one) πρόσταζε αφηνιασμένος το ακόμη πιο αφιονισμένο -και έτοιμο να υπακούσει- κοινό "Αη βανα ση α σερκλ πιτ οβερ χηερ" οπότε και γινόταν ο κακός χαμός γύρω μας παντού. Όπως καταλαβαίνετε, όταν έχεις Εκείνη δίπλα σου, και η Γωγώ η Τσαμπά να είναι πάνω στη σκηνή, θα περάσεις τέλεια. Ευτυχώς βέβαια για μένα, δεν ήταν η Γ(κ)ωγ(κ)ώ αλλά οι Γκόγκο(λ).

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Φεβρουάριος 2013
Τίτλος κειμένου: Άντρας, το παρεξηγημένο αυτό γουρούνι

Υπό κανονικές συνθήκες το άρθρο αυτό θα το έγραφα με μπόλικα μπινελίκια, κράξιμο και χαβαλέ και θα το ανέβαζα στα Φαγωμένα, αλλά μιας και το θέμα είναι σοβαρό και ευελπιστώ να με πάρετε -λίγο πιο πολύ- στα σοβαρά, θα γραφτεί για και θα απευθύνεται αποκλειστικά και μόνο στις γυναίκες και θα ανέβει εδώ. Το τονίζω και το διευκρινίζω, διότι εμείς οι άντρες μπλόγκερζ, πολλές φορές λέμε ότι γράφουμε άρθρα που απευθύνονται σε γυναίκες αλλά ουσιαστικά τα γράφουμε για να τα διαβάζουμε μεταξύ μας και να κουνάμε το κεφάλι με συγκατάβαση, να σκάμε γελάκια στις πετυχημένες ατάκες μονολογόντας: "Καλά τα λέει ο bro, έτσι είναι. Καριόλες..." και να χαιρόμαστε μόνοι μας. Ουσιαστικά ευλογούμε τα γένια μας λοιπόν, χωρίς να το παραδεχόμαστε. Ε λοιπόν, όχι! Αυτό το άρθρο θα γραφτει για τις εκπροσώπους του ωραίου φύλου χωρίς μισογυνισμούς και φαναφαρολογικές ανδροπαπαριές. Είναι το απόσταγμα εμπειριών μου και συζητήσεων μου με Τρυποκαρυδίνες, "φίλες", φίλες (θα καταλάβετε τον διαχωρισμό παρακάτω) και απλές γνωστές και σκοπό έχει να σας βοηθήσει να καταλάβετε λίγο καλύτερα την -ομολογουμένως σχετικά απλή- αντρική ψυχοσύνθεση μιας και αφ' ενός κάπου μέσα στο όμορφο μυαλουδάκι σας έχετε μπερδέψει και παρανοήσει ορισμένα πραγματάκια και αφ'ετέρου εμείς από την πλευρά μας δεν υπάρχει περίπτωση να κατανοήσουμε ποτέ την δικιά σας. Ε, κάποιος πρέπει να γεφυρώσει το χάσμα λοιπόν και ουδείς καταλληλότερος από το τρομερό πουλί, -για μένα λέω- τον Τρυποκάρυδο. Καλό βέβαια θα είναι να το διαβάσουν και ορισμένοι άντρες, ασχέτως αν θα συμφωνήσουν με αυτά που θα πω -κυρίως λόγω εγωισμού. Και να ξέρετε κορίτσια, αυτά που θα πω, ισχύουν στην πλειοψηφία των περιπτώσεων και όποιος άντρας τα αρνηθεί είναι μεγάλος ψέυτης ή μαλάκας (δεν αποκλείεται και τα δύο), trust me. Εν κατακλείδι, ωσάν άλλος Mythbuster θα προσπαθήσω να καταρρίψω 3 + 1 μύθους που αφορούν τους άντρες και είναι ευρέως διαδεδομένοι στο στρατόπεδο των γυναικών, αλλα δυστυχώς (ή ευτυχώς) δεν είναι τίποτα παραπάνω από ακριβώς αυτό -μύθοι δηλαδή-, με την ελπίδα να κάνω την ζωή σας κορίτσια -και κατ' επέκταση και τη δική μας- λίγο καλύτερη, πιο όμορφη και πιο ξέγνοιαστη.

Μυθος νο1: Ο πρίγκηπας με το άσπρο άλογο

Εδώ τα πράγματα είναι λίγο-πολύ απλά και, μεταξύ μας τώρα, αυτό που πρόκειται να σας πω το ξέρετε ήδη. Δεν θέλω να γίνομαι απόλυτος, από την άλλη όμως πρέπει να είμαι ειλικρινής και ξεκάθαρος μαζί σας γι'αυτό θα το πω όσο πιο απλά και καθαρά γίνεται: ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. Κι όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσεις, τόσο πιο έυκολα θα είναι τα πράγματα για όλους μας. Ο πρίγκηπας, αυτός που περιμένεις, αυτός που περιμένεις, αυτός που περιμένεις, αυτός, αυτός (2-0) είναι αποκύημα της φαντασίας σου, της ανασφάλειας σου, της ματαιοδοξίας σου και της υπερβολικής κατανάλωσης παραμυθιών (είτε σε έντυπη, είτε σε τηλεοπτική μορφή) κατά τη διάρκεια της παιδικής σου ηλικίας. Α, και είναι και ο κρυφός κι ανεκπλήρωτος πόθος της μητέρας σου για σένα, η οποία φυσικά όυτε εκείνη τον βρήκε ποτέ για τον εαυτό της αν και δεν σταμάτησε ποτέ να τον γυρέυει, πράγμα που δεν μου κάνει καμία εντύπωση γιατί όπως είπα και πριν, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ :) Για να ξηγηθώ λίγο, γιατί το λογικό αντεπιχείρημα είναι να μου πείτε ότι δεν φαντάζονται όλες τον "πρίγκιπα" τους το ίδιο κι ότι μπορεί ο λεχρίτης της μίας να είναι ο ιδανικός άντρας της άλλης. Εγώ λοιπόν μιλάω για τον άντρα εκείνο, που τα κάνει όλα σωστά, ό,τι κι αν σημαίνει "σωστό" για την καθεμία, τον εκνευριστικά όμορφο, με το αφοπλιστικό χαμόγελο και το καλοσμιλευμένο σώμα, που φέρνει κάθε μέρα λουλούδια και γλυκά, που ρίχνει τις ξυλιές του στο κρεβάτι, αλλά που μαγειρέυει-σκουπίζει-σιδερώνει, που δουλεύει όλη μέρα για να φέρει λεφτά στο σπίτι, αλλά έχει πάντα ελευθερο χρόνο για σένα, τον άντρα τον σωστό, τον πρόστυχο τον γοητευτικό που όμως γράφει ποιήματα και τραγούδια για σένα και πολλά άλλα. Καταλάβατε τι θέλω να πω ή να γράψω άλλο ένα εκατομμύριο αντιφατικά μεταξύ τους πράγματα; Αυτό που έχει λοιπόν η καθεμία από εσάς στο μυαλό σας ως "πρίγκηπα" δεν υπάρχει γιατί πολύ απλά δεν θα μιλάγαμε για ένα ανθρώπινο ον, αλλά για ένα προγραμματισμένο ανθρωπόμορφο ρομπότ. Η πολυπλοκότητα της σκέψης σας, σε συνδυασμό με τις πολλές και διαφορετικές σας ανάγκες, είναι αυτά που σας κάνουν να τον φαντάζεστε έτσι, χωρίς όμως αυτό να είναι φυσιολογικό. Κι αυτό είναι που δεν παραδέχεστε. Οι άντρες, οι άνθρωποι γενικότερα, είναι πολύ πιο απλά κι αληθινά όντα, από αυτά που περιέγραψα πριν. Λυπάμαι αλλά έτσι είναι. Αλλά να σας πω και κάτι άλλο; Ακόμα κι αν υποθέταμε ότι υπήρχε ένας τέτοιος άντρας, που τα κάνει όλα και  συμφέρει, δεν θα τον θέλατε αγαπητές μου. Θα τον είχατε βαρεθεί στη βδομάδα πάνω και πολύ λεω. Και ξέρετε γιατί; Ω, μα ελάτε τώρα. Αφου κατα βάθος το ξέρετε κι εσείς. Γιατι σας ελκύουν οι αλήτες, τα κακά παιδιά, οι μαλάκες. Πόσες φορές έχετε αναρωτηθεί αν έχετε τον περίφημο και ξακουστό "μαλακομαγνήτη"; Δεν φταίνε οι μαλάκες που πέφτουν πάνω σας, εσείς έλκυεστε από αυτούς. Και για να το πάω κι ένα βήμα παραπέρα, έχετε σκεφτεί ποτέ ότι ίσως εσείς τον μετατρέψατε σε τέτοιον με την συμπεριφορά σας. Για κάθε άντρα μαλάκα που διατυμπανίζετε πως έπεσε πάνω σας και ευτυχώς τον ξαποστείλατε και γλιτώσατε, υπάρχει μια πρωην, γκρινιάρα, τρελή και καταπιεστική. Εσείς. Αυτό που θέλω να πω είναι πως όλα είναι θέμα αλληλεπίδρασης. Όπως όλοι γνωρίζουμε, οι δυνάμεις του σύμπαντος πάνε όλες σε ζευγάρια. Η ερωτική έλξη γιατί να διαφέρει; Μπορεί ο δικός σας ο μαλάκας, να είναι ο "πρίγκηπας" της επόμενης. Σταματήστε λοιπόν να γκρινιάζετε, σταματήστε να ψάχνετε το τέλειο και το ιδανικό και ανοίξτε τα μάτια γιατί είμαι σίγουρος ότι κάπου εκεί γύρω σας, υπάρχει το τέλειο και το ιδανικό για εσάς και απλά το έχετε προσπεράσει. Απλά να έχετε στο νου σας ότι ο πρίγκηπας του παραμυθιού πλαγιάζει με γυναίκες που έχουν όνοματα όπως Πεντάμορφη, Χιονάτη, Σταχτοπούτα κι όχι Μαρία, Σούλα, Λίτσα, αρχίστε να ψάχνετε για Γιώργους, Κώστηδες και Δημήτρηδες και όλα θα παν' καλά. Στο λόγο μου :)

Μυθος νο2
Οι αντρες ειναι πάντα καυλωμένοι κι έτοιμοι για σεξ

Μύθος νο3
Η γυναίκα φίλη μου

Μύθος νο4
Μόνο η γυναίκα έχει το προνόμιο και το δικαίωμα να είναι όμορφη όταν κλαίει

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Αυτά για την ώρα. Δεν θέλω να γίνει τεράστια η ανάρτηση και να χάσει το νόημα της, γι' αυτό θα την ποστάρω σε συνέχειες. Τα υπόλοιπα εν καιρώ λοιπόν κι ίσως να παραθέσω κι έναν μικρό σχολιασμό για κάθε ανάρτηση, σε μια ύστατη προσπάθεια να διαλευκάνω το τι είχε στο μυαλό του ο συγγραφέας την ώρα της συγγραφής.

Συνεχίζεται λοιπόν...

3 comments:

  1. αυτό το τελευταίο πρέπει να το επεκτείνεις, να το σουλουπώσεις και να το κάνεις μια κανονική ανάρτηση

    ReplyDelete
  2. Συμφωνώ με Χωστήρ, χρειάζεται το τελευταίο να υπάρχει κάπου στον κόσμο του διαδικτύου. Να προσθέσω ότι πολλές φορές οι γυναίκες ψάχνουν αυτόν τον αλήτη, τον βρίσκουν, προσπαθούν με κάθε τρόπο να τον αλλάξουν σε σκυλάκι και μόλις τον αλλάξουν τον παρατάνε γιατί δεν είναι ο αλήτης που γνωρίσανε.

    ReplyDelete
  3. Ευχαριστώ για τη στήριξη και την υποστήριξη αδέρφια. Η αλήθεια είναι ότι, χωρίς να θέλω να περιαυτολογήσω, κάποιος έπρεπε να βγει να τα πει. Και ναι Χωστήρ, συμφωνώ μεν πως ίσως θα έπρεπε να το κάνω ξεχωριστή ανάρτηση αλλά η πραγματικότητα είναι -ντρέπομαι λίγο που το λέω- πως μάλλον δεν θυμάμαι τι άλλο ήθελα να πω τότε για το συγκεκριμμένο θέμα. Μπορω να βρω όμως κάτι καινούργιο να πω χαχα

    ReplyDelete