92 Ανείπωτες καλημέρες (η συνέχεια)

Τα μάτια ανοίγουν. Μηχανικά. Όπως οι πόρτες πίσω της. Τα ανοιγοκλείνει δυο-τρεις φορές καθώς χρειάζεται μερικά δευτερόλεπτα για να συνηθίσουν στο δυνατό φως. Κάποιος από πίσω λέει ευγενικά : "Συγνώμη, να περάσουμε;". Στέκεται ακριβώς μπροστά στην πόρτα, εμποδίζοντας τον κόσμο που θέλει να βγει, χωρίς να το έχει συνειδητοποιήσει. Στα σενάρια του μυαλού της δεν υπήρχαν άλλοι άνθρωποι στο αεροδρόμιο. Μόνο αυτή κι εκείνος. Η πραγματικότητα ήταν διαφορετική, φυσικά. Προχωράει λίγο ψελλίζοντας ένα αμήχανο "συγνώμη" κι αρχίζει να σκανάρει τον χώρο γύρω της. Παντού χαρούμενα πρόσωπα γεμάτα ανυπομονησία, που περιμένουν τους αγαπημένους τους. Το δικό του πουθενά. Αρνείται να το πιστέψει. Κάνει δυο βόλτες πάνω κάτω για να βεβαιωθεί. Η άρνηση πάντα έρχεται πρώτη σε αυτές τις περιπτώσεις και σιγά-σιγά την θέση της παίρνει η απογοήτευση. Βγαίνει έξω για να καπνίσει. Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία... Θα του δώσει τόσο χρόνο όσο θα διαρκέσει αυτό το τσιγάρο. Ύστερα, μόλις τελειώσει το τσιγάρο, μαζί με τον χρόνο του, θα φύγει. Ανάβει το τσιγάρο και κλείνει τα μάτια...

-----------------------------------------------------------------------

Η ταμπέλα “αναχωρήσεις – αφίξεις” ξεπροβάλει μπροστά του. Είναι η πρώτη στιγμή που συνειδητοποιεί πως θα τη συναντήσει. Ενώ όλα έχουν αλλάξει. Θα τη συναντήσει και δε θα συναντά τον ίδιο άνθρωπο που αποχαιρέτησε. Δε θα τολμήσει να τη φιλήσει. Θα την κοιτάξει, μέχρι να νιώσει ξανά όπως όταν έφυγε. Ρημαγμένος. Έρημος.

Σκέφτεται τη χαρά της, τη λύτρωση που θα της προσφέρει με την παρουσία  του και δειλιάζει. Αν δεν κατάφερνε ποτέ να την ερωτευτεί ξανά, όπως τότε; Έχει παγώσει. Και μαζί έχει παγώσει κι ο έρωτάς τους. Έχει φθαρεί, έχει μείνει ξεχασμένος, κλεισμένος σ’ ένα συρτάρι με αρώματα καλοκαιριού που τώρα το χειμώνα έχουν ξεθυμάνει.  

Αν κατάφερνε να κλείσει τα μάτια για μια στιγμή, να φέρει την εικόνα της στο μυαλό του να του χαμογελά και να περάσει ρεύμα … πόσο καιρό είχε να το νιώσει; Ρεύμα…Κλειδώνει το αυτοκίνητο. Στρίβει ένα τσιγάρο, για να το μοιραστούν αν όλα έρθουν όπως θα ‘θελε…

---------------------------------------------------------------------

Τα μάτια ανοίγουν… κι όμως πέρασαν αιώνες τα δευτερόλεπτα μέχρι να μπορέσει να τον διακρίνει. Ήταν τόσο κοντά… αρκεί να άπλωνε το χέρι της και θα τον άγγιζε. Κι όμως… τον πλησίασε αμήχανα, σχεδόν αποφεύγοντας να τον κοιτάξει.

Τώρα που ήταν εκεί, μπορούσε να θυμώσει. Να τον μισήσει για όλο το χρόνο που άφησε να περάσει από πάνω τους και ήδη ροκάνιζε ό,τι όμορφο είχαν. Έπρεπε να τον δει για να καταλάβει πόσο τον κατηγορούσε.

Τίποτα το δραματικό όπως το είχε φανταστεί. Δεν πλημμύρισε μουσικές ο κόσμος, δε σκόρπισε τα φώτα του ο ουρανός. Απλώς, στέκονταν εκεί. Δυο άνθρωποι που χώρισαν και τώρα ξανασμίγουν.

-------------------------------------------------------------

-          Κοπελιά, πού πάμε;

-          Τί να σου πω τώρα…;

-          Ε, κάτι πρέπει κι εσύ να μου πεις…

-          Μαβίλη. Και δεν είμαι για πολλά…

-          Όπως θες.

..................

-       Κάπου εδώ, είναι καλά;

-       Ναι. Ευχαριστώ. Τι χρωστάω;

-          Κάτσε να σε βοηθήσω με τα πράγματα…

-          Ορίστε.

--------------------------------------------------------------

Δεν ήξερε τι να κάνει με τη βαλίτσα της κι έτσι αποφάσισε να καθίσει έξω. Ήταν στ’ αλήθεια χειμώνας, όμως για ‘κείνη το καλοκαίρι δεν τέλειωσε ποτέ. Καθόλου σίγουρη δεν ήταν για όσα είχαν προηγηθεί. Αναρωτιόταν αν έκανε το σωστό. Απορούσε με τον εαυτό της. Πού βρήκε τόση δύναμη; Πώς το ‘κανε; Είναι στ’ αλήθεια τόσο απαιτητικός ο έρωτας ή ένα παιχνίδι εγωισμού; Δεν της αρκούσε που ήταν εκεί μόνο για τώρα.  Πώς τόλμησε και το ξεστόμισε; “Θα είσαι μαζί μου;”. Αντί να  του πει “Σε θέλω, μου λείπεις”, βρήκε το κουράγιο να τον ρωτήσει αυτό που φοβόταν. Βρήκε τη δύναμη γιατί ήταν εκεί. Γιατί ήρθε. Όπως το φόρεμα που από τη βιτρίνα βρέθηκε ξαφνικά στη ντουλάπα της. Όταν για ακόμα μια φορά η απάντησή του δεν ήταν αρκετή, τον φίλησε τρυφερά στο μάγουλο. Κι έκανε αυτό που έπρεπε να έχει κάνει από καιρό.

Δι Εντ (;)

Ζητώ συγνώμη για την αργοπορία, αλλά καταλαβαίνετε πως είναι αυτά. Λίγο η μετακόμιση, λίγο ο καιρός, λίγο οι απεργίες, λίγο τα ξενύχτια και οι κραιπάλες στην ελλαδίτσα μας...Άργησα αλλά την τελείωσα, έτσι για να μην έχετε παράπονο. Το πρώτο μέρος εδώ.