Monday, November 28, 2011

Μια νύχτα στην όπερα

Ήταν ήδη 7:35 και η παράσταση άρχιζε στις 8. Τον είχε στήσει 20 λεπτά. Κλασσική γυναίκα σκέφτηκε. Μόνο που δεν ήταν. Δηλαδή ήταν, αλλά δεν ήταν σαν τις άλλες. Έτσι ήθελε να πιστεύει, τουλάχιστον. Αυτός είχε ξαναπάει στην όπερα. Στην Βιέννη βέβαια, αλλά δεν είχε σημασία. Σημασία είχε ότι θα πήγαινε μαζί της. Με τα κουστούμια και τις γραβάτες του αυτός, με τα φορέματα και της γόβες της εκείνη. Και το κραγιόν το κόκκινο. Όλη η εμπειρία. Κοίταξε για πολλοστή φορά το ρολόι του. "Θα την σκίσω" μουρμούρησε μέσα από τα δόντια του κι αμέσως χαμογέλασε αυτάρεσκα ίσως με την σκέψη ότι μπορεί και να το έκανε στα αλήθεια, αργότερα εκείνο το βράδυ. Με την καλή έννοια. Την πρόστυχη δηλαδή, αλλά  καλή για αυτόν σίγουρα - και για εκείνη, γιατί όχι; Είδε μια γυναικεία, καλοντυμένη σιλουέτα να έρχεται προς το μέρος του. "Αυτή θα ναι" σκέφτηκε κι ίσιωσε τη γραβάτα του. Ετοιμάστηκε να της δώσει το τριαντάφυλλο καθώς εκείνη τον πλησίαζε με γρήγορο βήμα αλλά τελευταία στιγμή κατάλαβε πως δεν ήταν αυτή που περίμενε. Τον προσπέρασε κι εκείνος χωρίς να χάσει δευτερόλεπτο, γύρισε για να ελέγξει τον κώλο της.

"Καλό κομμάτι, έ μαν;" άκουσε μια λεπτή, σχεδόν παιδική, γυναικεία φωνή από πίσω του.
-"Καλώς την Στρουμφίτα" απάντησε χωρίς να γυρίσει. "Καλό είναι, δε λέω αλλά έχω δει και καλύτερα. Καλοσύνη σου που μας θυμήθηκες..."
-"Ρε, σόρι ειλικρινά δε φταίω εγώ. Άκου να δεις τι έγινε..." άρχισε να λέει εκείνη αλλά την διέκοψε το βλέμμα του καθώς γύρισε και την κοίταξε για πρώτη φορά. "Τι; τι έχω; Έλα πες, τόσο χάλια είμαι; Βάφτηκα πολύ ε; Το κραγιόν; Δεν σ' αρέσει το κραγιόν; Τα τακούνια! Το 'ξερα ρε γαμώτο! Και σε ρώτησα αν θα χεις πρόβλημα"
-"Θα το βουλώσεις επιτέλους να με αφήσεις να σε θαυμάσω μέσα στη σιωπή για δύο γαμημένα δευτερόλεπτα ή θα αναγκαστώ να αναλάβω πρωτοβουλία και να στο βουλώσω εγώ;"
-"Για προσπάθησε να σε δούμε" απάντησε αμέσως εκείνη. Του άρεσε που ήταν εύστροφη και ετοιμόλογη.
-"Ε αφού δεν μου αφήνεις κι εμένα άλλα περιθώρια..." της είπε και την πλησίασε πιάνοντάς την παράλληλα από την μέση "σκύψε λίγο να σου πω κάτι".

Αν έπαιζαν σε χολιγουντιανή αισθηματική κομεντί θα ήταν το πιο όμορφο φιλί στην ιστορία του κινηματογράφου. Το πιο παθιασμένο φιλί στην ιστορία των παθιασμένων φιλιών. Από αυτά τα φιλιά όπου εκείνη γέρνει ολόκληρη πάνω στον καλό της και σηκώνει το ένα της πόδι ενστικτωδώς. Από αυτά που πάνω από το ζευγάρι σκάνε πυροτεχνήματα και από πίσω ακούγεται η φωνή του Ντην Μάρτιν να τραγουδάει: "when the moon hits your eye like a big pizza pie, that's amore". Ξαφνικά οι λάμψεις από τα πυροτεχνήματα έσβησαν, η βελόνα του πικ απ έκοψε με ένα βίαιο ξύσιμο μια φράση του Ντην Μάρτιν στη μέση και το πόδι έμεινε μετέωρο και απορημένο.
-"Και τώρα που το βγάλαμε κι αυτό απ' τη μέση, πάμε μέσα γιατί έχουμε αργήσει; Χτυπάει το πρώτο καμπανάκι όπου να ναι".
Το βλέμμα της ήταν κάτι ανάμεσα σε λιωμένη μαρμελάδα και θυμωμένο ταύρο. Δεν ήξερε αν ήθελε να τον χτυπήσει ή να τον ξαναφιλήσει. Μάλλον δεν ήξερε με ποιά σειρά ήθελε να τα κάνει. Και δεν θα μάθαινε και ποτέ γιατί δεν της άφησε τα περιθώρια. Της έβαλε το τριαντάφυλλο στο χέρι, της έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο και την έπιασε αγκαζέ, οδηγώντας την στο φουαγιέ με βήμα ταχύ.
-"Σιγά παιδάκι μου, θα με σκοτώσεις, Πιο ήρεμα. Φοράω τακούνια λέμε".
-"Ναι, κάτι πήρε το μάτι μου. Δικό σου πρόβλημα, να μην φορούσες. Αλλά ξέρω γιατί τα βαλες. Ήθελες να με κάνεις να φαίνομαι κοντός δίπλα σου."
-"Παιδί μου, πας καλά; 'Έχεις προβλήματα μου φαίνεται, ε; Να πας σε κάνα ψυχολόγο να στα λύσει."
-"Δεν τους μπορώ τους ψυχολόγους. Είναι φαντασμένοι, υπερεκτιμημένοι και νομίζω ότι κουβαλάνε πιο πολλά προβλήματα από αυτά που υποτίθεται προσπαθούν να λύσουν."
Εκείνη προτίμησε να μην απαντήσει, γιατί ήξερε πως ότι και να έλεγε θα έβρισκε κάτι εξυπνακίστικο να της απαντήσει και απλά θα την νευρίαζε περισσότερο. Άλλωστε ήξερε ότι της κάνει πλάκα. Της άρεσε αυτό. Της άρεσε που την έκανε να γελάει και ταυτόχρονα την εξωθούσε στα άκρα της. Ναι, αν κάτι της άρεσε σε αυτόν σίγουρα δεν ήταν το μουστάκι του αλλά το χιούμορ και το πνεύμα του. Ίσως και το μουστάκι του, άβυσσος η ψυχή της γυναίκας. Και παρ' όλο που ήταν η πρώτη φορά που συναντιόνταν από κοντά, παρόλο που δεν είχε δει ο ένας τον άλλον παρά μόνο σε φωτογραφίες, παρ' όλο που δεν είχαν ακούσει ο ένας τη φωνή του άλλου περισσότερες από μία φορά, αν τους παρατηρούσε κανείς θα νόμιζε πως είναι ζευγάρι καιρό. Και ερωτευμένο μάλιστα.

Αυτή την εντύπωση μου άφησαν καθώς τους είδα να χάνονται από το φουαγιέ μέσα στην αίθουσα πιασμένοι αγκαλιά, εκείνη γερμένη πάνω του κι εκείνος να την κοιτάει τρυφερά. Τους κοιτούσα και τους χαιρόμουν, τους ζήλευα ακόμα ίσως, ενώ εγώ ακόμα περίμενα την δική μου ντάμα να έρθει, έξω από την είσοδο του θεάτρου. Είχε πάει 8 παρά 10 και ο κόμπος στο στομάχι μου γινόταν όλο και μεγαλύτερος. Τότε χτύπησε το κινητό μου. Μήνυμα. Από εκείνη. Το διάβασα ατάραχος σχεδόν. Για κάποιο λόγο, ανεξήγητο, το περίμενα. Δεν ξαφνιάστηκα καθόλου. Το μόνο που με ξάφνιασε ήταν αυτή ακριβώς η κυνική συνειδητοποίηση. Το ήξερα ότι δεν θα ερχόταν ποτέ. Αλλά είχα πάει. Ντυμένος στην πένα. Για εκείνη. Με το λουλούδι στο χέρι. Για εκείνη κι αυτό.  "Δεν θα έρθω. Ήθελα πολύ αλήθεια, αλλά δεν μπόρεσα. Ελπίζω να καταλάβεις. Μην με πάρεις τηλ. Τα λέμε". Απλό, λιτό, ξεκάθαρο, χωρίς να αφήνει περιθώρια για αντίλογο.

Κοίταξα το λουλούδι. Μια κοπέλα περνούσε εκείνη την ώρα. Την σταμάτησα και της το έδωσα. Εκείνη ξαφνιάστηκε λίγο, ίσως τρόμαξε αλλά το πήρε δίνοντας μου για αντάλλαγμα ένα πλατύ, όμορφο χαμόγελο. Της χαμογέλασα κι εγώ. "Η ζωή συνεχίζεται ψηλέ" είπα στον εαυτό μου, χωρίς πολλή διάθεση να το πιστέψω. Έβαλα το χέρι στην τσέπη και έβγαλα τα εισιτήρια. Φώναξα στην κοπέλα, που μόλις είχα δώσει το λουλούδι: "Σου αρέσει η όπερα;" Εκείνη γύρισε και με κοίταξε απορημένη. "Έχω ένα επιπλέον εισιτήριο, και αναρωτιόμουν αν... Τι λέω; προφανώς θα έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις. Και σιγά μην πας με έναν άγνωστο στην όπερα, έτσι στα καλά καθούμενα. Απλά είπα να δοκιμάσω την τύχη μου μια τελευταία φορά σήμερα πριν αποδεχτώ ότι με εγκατέλειψε οριστικά."
-"Δεν έχω πάει ποτέ. Αλλά πάντα ήθελα" είπε εκείνη διστακτικά. Κούνησα τα εισιτήρια στον αέρα.
-"Λένε ότι όταν σου παρουσιάζεται μια ευκαιρία, πρέπει να την αρπάζεις. Σου υπόσχομαι δεν δαγκώνω. Να, κοίτα πως είμαι ντυμένος. Σου 'δωσα και το λουλούδι..."
-"Ελπίζω να μην είσαι κανένας ανώμαλος, που φοράει κουστούμι και στήνεται έξω από την όπερα, κρατώντας 2 εισιτήρια και ένα λουλούδι μόνο και μόνο για να αποπλανήσει αθώες κοπέλες". Γέλασα.
 -"Όχι δεν είμαι, σου δίνω τον λόγο της προσκοπικής μου τιμής!"
-"Άμα είναι έτσι...φαίνεται πως η τύχη, σου χαμογέλασε." είπε και μου έκλεισε το μάτι. "Α και μη σκας, εκείνη χάνει."

Το τελευταίο καμπανάκι ακούστηκε. Την έπιασα αγκαζέ και μπήκαμε μέσα. Ίσα που προλάβαμε να μπούμε και να βρούμε τις θέσεις μας, πριν σβήσουν τα φώτα και αρχίσει η μουσική. Με τη άκρη του ματιού μου πρόλαβα να δω το ζευγάρι που παρατηρούσα πριν, στην είσοδο, δυο θέσεις πιο κει. Εκείνος της ψιθύριζε κάτι στο αυτί. Τότε έστρεψε το βλέμμα του πάνω μου. Με κοίταξε επίμονα. Φάνηκε να με αναγνωρίζει. Το βλέμμα του είχε κάτι το καθησυχαστικό. Μια ανείπωτη, βαθιά κατανόηση. Το πρόσωπο του μου φάνηκε απόκοσμα ήρεμο και εκπληκτικά γνωστό. Για μια στιγμή, μου φάνηκε πως κοιτούσα μέσα σε καθρέφτη. Μου έκλεισε το μάτι την στιγμή που η ορχήστρα έπαιξε την πρώτη νότα και γύρισε προς την σκηνή. 

Απόσπασμα από την συλλογή διηγημάτων: "Μαρμελάδα από ντομάτα και καυτερές πιπεριές" του Τρύφωνα Καρυδόπουλου που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΑΣ.

Wednesday, November 9, 2011

Περί αντίληψης και αλήθειας παρτ 4 (τέσσερα)

Όχι δεν χάσατε το παρτ 3. Ούτε εγώ τα έχω χάσει. Ούτε τυπογραφικό λάθος έκανα. Μέρος 3ο δεν υπάρχει. Ή μάλλον υπήρχε αλλά το 'πνιξα, το 'κανα γαργάρα. Τι πάει να πει γιατί; 1ον γιατί μπορώ, 2ον γιατί έτσι γουστάρω και 3ον...είπαμε δεν υπάρχει 3ον. Δεν υπάρχει, διότι δεν έχει λόγο ύπαρξης. Το νόημα το πιάσατε: Η αλήθεια δεν υπάρχει ή μάλλον ο καθένας ορίζει την δική του αλήθεια η οποία διαμορφώνεται μέσα από την αντιληψή του. Κι επειδή η αντίληψη του καθενός είναι μοναδική και διαφορετική, έτσι κι η αλήθεια του καθενός είναι μοναδική και διαφορετική. Δεν χρειάζεται να το υπεραναλύσουμε και σίγουρα δεν περιμένετε εμένα να το κάνω για σας. Κι αν περιμένετε, ας προσέχατε. Είστε άξιοι της μοίρας σας και κακό του κεφαλιού σας. 

Αν έγραφα το τρίτο μέρος της "Τριλογίας της Αλήθειας" θα το έπιανα από κει που το άφησα. Θα σας έλεγα δηλαδή ότι η παραδοχή κάποιων μη αμφισβητήσιμων αληθειών είναι αποτέλεσμα διμερών (ή πολυμερών) συμβιβασμών/συμβάσεων και ύστερα θα σας έλεγα για τα διάφορα είδη αλήθειας που υπάρχουν (στατιστική π.χ.). Θα σας έδινα διάφορα παραδείγματα για να εδραιώσω το συλλογισμό μου, τα οποία όμως θα είχα επιλέξει και πλάσει έτσι ώστε να εκπροσωπούν την δική μου αλήθεια. Την αντίληψη μου δηλαδή ότι δεν υπάρχει η μία, η όλη αλήθεια. 
Ύστερα θα σας έλεγα κάνα-δυο πίπες για την επιστήμη και πως μόνο αυτή θα μπορούσε επάξια να σταθεί ως πρέσβειρα της όλης αλήθειας αλλά εν τέλει ούτε αυτή κάνει, γιατί βασικό της χαρακτηριστικό είναι η αυτοαμφισβήτηση άρα ούτε αυτή παίρνει τον ρόλο. 
Ύστερα θα απαξιούσα να ασχοληθώ και να σχολιάσω (αξύμωρο, γιατί αυτό ακριβώς θα έκανα) την θρησκεία για την οποία θα έκανα μερικά πικρόχολα -πλην έξυπνα- σχόλια και θα σας παρέπεμπα στο πρώτο μου έβερ άρθρο, σε περίπτωση που ενδιαφερόσασταν να μάθετε την άποψη μου περί θεού και θρησκείας.
'Υστερα λόγω βαρεμάρας ή έλειψης έμπνευσης (ή και τα δύο) δεν θα είχα κάτι άλλο να πω και θα έφερνα αντ' αυτού άλλα δυο χαζά παραδείγματα που θα έκαναν πλέον μπετόν αρμέ την άποψη που υποστηρίζω εδώ και τρία μακροσκελή και εν τέλει ανούσια (αλλά καλογραμμένα, ε;) πόστ. 
Θα άφηνα για το τέλος κάτι πιασάρικο, οριακά Κοελικό ίσως, που θα αφορούσε το θάνατο, ο οποίος είναι και η μόνη πραγματικά αντικειμενική αλήθεια στην οποία μπορούμε πάντα να βασιστούμε και ξέρουμε ότι θα είναι πάντα εκεί και δεν πρόκειται ποτέ να μας απογοητεέυσει. Όμως, παρ' όλα αυτά, είναι και η μόνη αλήθεια την οποία αποφέυγουμε συστηματικά να αντιμετωπίσουμε και την οποία φοβόμαστε όσο τίποτε άλλο. Και πως ίσως ο δρόμος προς την αληθινή ευτυχία περνάει μέσα από την παραδοχή αυτής της αλήθειας. Τέλος θα έκλεινα με ένα αστειάκι για να σας ξεμαυρίσω την ψυχή.*

Τίτλοι τέλους. 
Ευχάριστα συγκινητική μουσική με ροκ αποχρώσεις. 
Χειροκρότημα. 
Αυλαία.

Θεωρώ τουλάχιστον υποκριτικό, για να μην πω προδοτικό μέρες που 'ναι (μην το ακούσει κάνας Παπούλιας κι έχουμε άλλα) να γράφω ένα (τριμελές) μακροσκελέστατο ποστ για την αλήθεια, στο οποίο μάλιστα να υποστηρίζω ότι αυτή ουσιαστικά δεν υπάρχει αυτόνομη κι ανεξάρτητη αλλά πάντα ορίζεται μέσω της αντιληψής μας και να συνεχίσω να λέω πίπες χωρίς ουσιαστικά να εκθέτω την δική μου αλήθεια. Έγραψα στα προηγούμενα ότι στα πρώτα δύο μέρη βγήκαν ο επιστήμονας κι ο συγγραφέας, αντίστοιχα, από μέσα μου. Ε λοιπόν στο τρίτο μέρος, το οποίο ποτέ δεν έγραψα, βγήκε ο τεμπέλης από μέσα μου. Κι αυτή είναι η αλήθεια. Είμαι τεμπέλης. 
Και μιας και φτάσαμε ως εδώ θα ήθελα να σας πω κάποια πράγματα για μένα. Γιατί σίγουρα θα έχετε σχηματίσει μια άποψη όσοι διαβάζετε τακτικά (ή και όχι) τούτο δω το μαραφέτι. Ο καθένας σας έχει χτίσει τη δική του εικόνα για το ποιός είναι ο Τρυποκάρυδος. Καιρός να αποκατασταθεί η αλήθεια λοιπόν. 

Όπως είπα, είμαι τεμπέλης. Είμαι και ενθουσιώδης, με πολλές ιδέες και αρκετή όρεξη κατά τη σύλληψη τους, ευθυνόφοβος όμως και αναβλητικός όσο δε πάει, όταν έρχεται η ώρα να τις υλοποιήσω. Γενικά πιστεύω πως είμαι ένας καλός άνθρωπος. Και ναι πιστεύω πως υπάρχουν κακοί άνθρωποι. Είτε λόγω δικής τους επιλογής, είτε λόγω ανεξέλεγτων περιβαλλοντικών συνθηκών, -δεν με αφορά- πάντως υπάρχουν. Δεν είμαστε όλοι καλοί. Και αν δεχτούμε ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν μεσα τους τη δυνατότητα για το καλό, τότε πρέπει να δεχτούμε και ότι έχουν τη δυνατότητα για το κακό. Ουσιαστικά είμαστε και τα δύο, απλά συνήθως υπερισχύει το ένα. Εκτός αν είσαι μάστερ Ζεν. Άρα θεωρώ ότι τα θετικά μου στοιχεία υπερτερούν (οριακά ίσως) των αρνητικών. Και το γεγονός ότι είμαι καλός άνθρωπος -στο δικό μου σύστημα αξιών πάντα- είναι σημαντικό για μένα. Παρ' όλα αυτά, το ξεχνάω καμιά φορά. Και σίγουρα έχω πολλές αδυναμίες και αρνητικά χαρακτηριστικά. Άλλα τα καταπιέζω σε μια προσπάθεια να είμαι πιο αρεστός ή έστω πιο υποφερτός στους γύρω μου κι άλλα μου βγαίνουν ανεξέλγτα χωρίς να μπορώ να κάνω κάτι γι'αυτό. Ή χωρίς να θέλω. Κι έτσι καταλήγω καμιά φορά να πληγώνω τους ανθρώπους που με περιβάλλουν. Συνήθως τους πιο κοντινούς. 
Υποτίθεται ότι μισώ τα κλισέ. Όπως θα διαπιστώσετέ όμως στις παρακάτω γραμμές δεν είναι έτσι. Στην ουσία πιο κλισέ από μένα πεθαίνεις. Είμαι αθεράπευτα ρομαντικός (χα! τι σας έλεγα:) αλλά θα το λέω χαζορομαντικός από δω και πέρα. Είμαι τόσο χαζορομαντικός ώστε να πιστεύω στον αληθινό, αγνό, ένα και μοναδικό έρωτα. Είμαι όμως και τόσο ρεαλιστής ή απαισιόδοξος ώστε να ξέρω ότι δεν θα τον βρω ποτέ. Έτσι όπως τον θέλω ή τον φαντάζομαι τουλάχιστον. Είμαι τόσο χαζορομαντικός ώστε να πιστεύω ακράδαντα ότι η ανθρωπότητα μπορεί πραγματικά να δημιουργήσει ένα μοντέλο κοινωνίας μακρία από τον καπιταλισμό ακόμα και χωρίς λεφτά ίσως. Ξέρω όμως ότι αυτό δεν πρόκειται να γίνει ποτέ.
Πάντα αναρωτιόμουν γιατί δεν είμαι πραγματικά πολύ καλός σε κάτι. Τώρα ξέρω γιατί. Μου αρέσει να καταπιάνομαι με πολλά πράγματα, αλλά βαριέμαι εύκολα. Δεν έχω υπομονή. Ως εκ τούτου δεν εμβαθύνω ποτέ σε κάτι συγκεκριμμένο. Μόλις συναντήσω μια δυσκολία τα παρατάω και ξεκινάω κάτι καινούργιο, στην καλύτερη περίπτωση. Στη χειρότερη απλά μιζεριάζω και δεν κάνω τίποτα περιμένωντας να φανερωθεί μπροστά μου η λύση ως δια μαγείας. Γενικά πάντα προτιμώ να ακολουθήσω την εύκολη λύση παρά να παλαίψω για κάτι, να κουραστώ και να απολαύσω ύστερα από καιρό τον καρπό των προσπαθειών μου. 
Δηλώνω συγγραφέας και επιστήμονας. Στην πραγματικότητα δεν είμαι τίποτα από τα δύο. Γιατί για να είσαι κάτι πρέπει να το αγαπάς ή/και να είσαι αφοσιωμένος σε αυτό. Την επιστήμη ας πούμε ότι την αγαπάω, σίγουρα την σέβομαι και την εκτιμώ αλλά σε καμία περίπτωση δεν είμαι αφοσιωμένος (λέει ο άνθρωπος που διανύει τον τρίτο χρόνο του διδακτορικού του...). Το γράψιμο πάλι είναι κάτι σχετικά καινούργιο και ομολογουμένως αναπάντεχο για μένα. Για να λες όμως ότι είσαι συγγραφέας φίλε, πρέπει και να γράφεις. Ιδέες; Άπειρες. Στο χαρτί όμως...πολύ λίγα πράγματα. Κι όχι, το να έχεις μπλόγκ και να ποστάρεις δυο φορές το μήνα δεν θεωρείται γράψιμο. Άρα τζίφος κι εκεί. Έχω φτάσει 28 χρονών και ακόμα δεν ξέρω τι θέλω να κάνω με τη ζωή μου, ¨Εχω κάποια ασαφή ιδέα αλλά τίποτα χειροπιαστό.
Είμαι από αυτούς που ψάχνουν πάντα για δικαιολογίες. ψάχνω πάντα να βρω κάποιον που είναι σε χειρότερη κατάσταση από μένα (ανάλογα την περίπτωση) για να δικαιολογήσω τα χάλια μου, Να πω: "Νταξει, σε σχέση μ'αυτόν είμαι μια χαρά". 
Ζω μέσα σε μια πράσινη φούσκα (όχι ροζ, εγώ γουστάρω πράσινη. Δικιά μου είναι η φούσκα, τη κάνω ότι χρώμα θέλω) και πολλές φορές προτιμώ να λουφάξω και να κλειστώ μέσα της από το να αντιμετωπίσω τη σκληρή πραγματικότητα. 
Σιχαίνομαι να πρέπει να παίρνω αποφάσεις και να επωμίζομαι ευθύνες. Περιμένω πάντα κάποιον άλλον να το κάνει για μένα. Πάντα κάποιον να με σώζει τη τελευταία στιγμή. Παρ' όλα αυτά δεν είμαι αφελής. Έχω επίγνωση ότι αυτό είναι αδύνατον. Ο μόνος που μπορεί να κάνει κάτι για μένα είμαι μόνο εγώ. 
Είμαι αντιφατικός χαρακτήρας το ξέρω. Αν πίστευα στα ζώδια θα σας έλεγα ότι φταίει το ζώδιό μου. Ιχθύς με ωροσκόπο δίδυμο. Τετρασχιδής προσωπικότητα δηλαδή. Σίγουρα δεν πιστεύω στα ζώδια;
Πολλές φορές θα ήθελα να είμαι κάποιος άλλος. Ή έστω κάποιος καλύτερος εγώ. Μια βελτιωμένη έκδοση του εαυτού μου. Εξ ου και η ανάγκη για τη δημιουργία του ιντερνετικού alter ego μου, του Τρυποκάρυδου. 
Κι όσο κι αν τα συνειδητοποιώ όλα αυτά, ξέρω με βεβαιότητα πως από αύριο δεν θα αλλάξει κάτι. Ούτε στην προσωπική μου ζωή αλλά ούτε εδώ στην μπλογκόσφαιρα. Από αύριο θα συνεχίσω να είμαι ο εξυπνάκιας που όλοι γνωρίσατε κι αγαπήσατε. Θα μου πείτε ότι σας ζαλίζω τόση ώρα και ότι δεν σας νοιάζουν όλα αυτά που λέω για μένα. Θα απαντήσω εξυπνακίστικα με ατάκα του στυλ: χέστηκα κι αν δεν σας αρέσει μην τα διαβάζετε. Αλλά δεν θα είναι αλήθεια. Η αλήθεια είναι ότι δεν χέστηκα καθόλου, Θέλω να τα διαβάζετε, αλλιώς δεν θα τα έγραφα. Και θέλω και να σας αρέσουν. Θέλω να κουνάτε συγκαταβατικά το κεφάλι και να μονολογείτε: "ρε συ, ωραία τα λέει αυτός" Γιατί εκτός των άλλων είμαι και ψώνιο κι ολίγον τι ματαιόδοξος. Όχι πολύ, όσο χρειάζεται.
Θα μπορούσα να πω κι άλλα πολλά, αλλά νιώθω ότι θα κουράσω αφενός κι αφετέρου βαριέμαι. Όσο για τα θετικά -γιατί τι διάλο, έχουμε κι από αυτά, δεν μπορεί- προτιμώ να τα γνωρίζουν και να τα εκτιμούν οι άνθρωποι που με αγαπάνε. Αυτοί κάτι θα ξέρουν. Ρωτήστε τους. Ή κάντε το κόπο να με γνωρίσετε και να διαπιστώσετε μόνοι σας.

Αυτός είμαι, χωρίς "και σ'όποιον αρέσω". Γιατί αυτή η λογική αδηγεί αναπόφευκτα, αργα ή γρήγορα στην απομόνωση. Γατί αν δεν αρέσεις σε κανέναν στο τέλος θα μείνεις μόνος. Κι εμένα δεν μου αρέσει να είμαι μόνος. Όχι για πολύ τουλάχιστον. Αυτός είμαι εγώ λοιπόν. Όχι ο Τρυποκάρυδος, ούτε ο Νικος. Απλά εγώ. Κι αυτή είναι η αλήθεια μου.

*Δεν πιστεύω να ψαρώσατε με όλα αυτά. Δεν υπάρχει αλήθεια και αηδίες... Φυσικά και υπάρχει  η αντικειμενική και όλη αλήθεια και αυτή είναι η εξής μία: 

ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΣΠΡΩΞΕΙΣ ΕΝΑ ΣΧΟΙΝΙ

ΔΙ ΕΝΤ