Thursday, March 3, 2011

Ένα γράμμα απ'τα παλιά...

Κανονικά άλλο ήταν να γράψω και να ανεβάσω σήμερα. Αλλά ως γνωστόν "η ζωή είναι αυτό που συμβαίνει γύρω σου ενώ κάνεις σχέδια". Έτσι λοιπόν συνέβη κάτι σήμερα το οποίο με ξάφνιασε αλλά και με συγκίνησε τα μάλα και οφείλω να το μοιραστώ. Δηλαδή δεν οφείλω τίποτα σε κανέναν για να εξηγούμαστε κιόλας. Απλά θέλω και μπορώ.

Πριν λίγη ώρα έλαβα ένα email από τον Ν.Φ. Ο κύριος Ν. είναι παλιός μου καθηγητής από το πανεπιστήμιο. Και το email που μου έστειλε ήταν η απάντηση σε ένα email που του είχα στείλει πριν κάμποσο καιρό - ίσως και πάνω από χρόνο. Σας το παραθέτω και επιστρέφω για να σχολιάσω...




"Νίκο γεια σου,

" Κάλλιο αργά παρά ποτέ λοιπόν"...

όπως άλλωστε και εσύ λες σχετικά με το πόσο γρήγορα σου απαντώ.
Χάρηκα που πηγαίνεις καλά και εύχομαι πάντα έτσι. Εγώ από τις 31
Αυγούστου είμαι συνταξιούχος. Το μήνυμα σου με χαροποίησε και με
ικανοποίησε διότι εκείνο που μένει σε μας τους δασκάλους είναι ότι
βοηθήσαμε όσο μπορούσαμε με το ένα ή τον άλλο τρόπο τους μαθητές μας.
Προχθές πέρασα από το Παν/μειο και βρήκα μια κάρτα με ευχές από το Βέλγιο
και φαντάζομαι πως είναι από σένα. Ομολογώ ότι ήταν συγκινητικό και σε
ευχαριστώ.
Η κάρτα έχει επτά ονόματα. Είναι άλλος Έλληνας?
Νομίζω ότι ο [...] δεν έκανε μαζί σου την πτυχιακή του. Αν ξέρεις κάτι
πληροφόρησε με.
Σε χαιρετώ
Ν. Φ."


Θα ξεκινήσω πλήρως αντιλαμβανόμενος ότι μπορεί αυτό για σας να μην λέει τίποτα. Ιδιαίτερα σε αυτούς εξ υμών που δεν έχουν ιδέα για το τι εστί Χημικό Αθήνας. Το πιθανότερο και λογικότερο άλλωστε, είναι αυτό. Για μένα όμως λέει πολλά, γι'αυτό θα με ανεχτείτε.

Ο κυριος Ν. λοιπόν έχει υπάρξει καθηγητής μου σε 2 μαθήματα κορμού, υπεύθυνός μου σε ένα εργαστήριο και υπεύθυνος μου, αν και από σπόντα -ευτυχώς- στην πτυχιακή μου. Το σημαντικότερο όμως και αυτό που κρατάω είναι ότι έχει υπάρξει φωτεινή εξαίρεση, μαζί με κάποιους άλλους φυσικά, -μετρημένους στα δάχτυλα δυστυχώς- μέσα στο βούρκο που κατα κόσμον αποκαλείται χημικό Αθήνας. 'Ηταν πρώτα συν-Άνθρωπος και ύστερα καθηγητής μου. Με έχει ακούσει, μου έχει μιλήσει, με έχει συμβουλέψει, με έχει βοηθήσει, μου έχει πει ιστορίες από τη ζωή του.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη τη φορά στο εργαστήριο που κάναμε την πτυχιακή. Γενικά οι μεταπτυχιακοί του και ο διδακτορικός του ήταν πολύ cool άτομα. Και μια μέρα είχαμε φέρει ούζα στο εργαστήριο. Και να σου τα πλαστικά ποτηράκια και να σου ο πάγος και να σου και οι μουσικές. Σε κάποια φάση...τσουπ! Σκάει μύτη το "αφεντικό" ('ετσι τον φώναζαν οι μεταπτυχιακοί). "Ωχ, λέω από μέσα μου, τη γαμήσαμε!". Μας κοιτάει μέ ένα μυστήριο βλέμμα κι ένα σχεδόν-χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη και λέει με δήθεν ψαρωτικό ύφος:
-"Επ! Τι κάνετε εσείς εδώ;"
-"Ε... να κυριε Ν. ξέρετε..."
-"Ε...τίποτα...εμείς..."
Οπότε πετάγεται ένας μεταπτυχιακός: "Τίποτα αφεντικό. Εδώ φέρανε κάτι ουζάκια τα παιδιά. Ωραία μέρα έχει σήμερα, κι είπαμε να το γιορτάσουμε."
Και τι λέει ο θεός;
-"'Αντε, βάλτε ένα ποτηράκι και σε μένα".
Και κάθησε μαζί μας και ήπιαμε ούζα ενώ μας έλεγε ιστορίες από τη ζωή του. Μιλάμε για άλλη κλάση το άτομο.

Κι απ' την άλλη έχεις τα άλλα τα λαμόγια που φοβάσαι να τους χτυπήσεις τη πόρτα για να τους κάνεις μια ερώτηση και σε κοιτάνε λες και είναι απευθείας απόγονοι του Mendeleyev και του Avogadro. Φασισταριά που κατεβάζουν αφίσες και πλακώνονται με φοιτητές, γλοιώδεις μαλάκες που ανταλάσσουν προβιβάσιμους βαθμούς με ερωτικές απολαύσεις και αγάμητες γεροντοκόρες που βγάζουν τα αποθημένα τους σε σένα και την ουροδόχο κύστη σου (ναι όλα τα παραπάνω είναι αληθινά περιστατικά, μη ψαρώνετε) και πολλούς πολλούς άλλους.

Ο κύριος Ν. και οι λίγοι όμοιοι του ήταν σαν μια όαση μέσα στην έρημο. Ίσως ακούγομαι γραφικός αλλά τα καθίκια που έχω γνωρίσει μαζεμένα, κατα τη διάρκεια των φοιτητικών μου χρόνων, στο χημικό, νομίζω δεν θα τα ξανασυναντήσω σε όλη την υπολοιπή ζωή μου. Αυτό μου θυμίζει ένα παλιότερο κομμάτι που είχα γράψει σχετικά με τη σχολή μου, αλλά τελικα δεν το ανέβασα γιατί δεν αξίζει το κόπο να ασχολείσαι μαζί τους ούτε κατα αυτόν τον τρόπο. Ο κύριος Ν. όμως και 5-6 άλλοι είναι άξιοι αναφοράς και όχι μόνο. Αν δεν υπήρχαν κι αυτοί οι άνθρωποι μπορεί να είχα μείνει άλλα 8 χρόνια στη γαμοσχολή (μπορεί και όχι τώρα που το σκέφτομαι...Τι διάλο; Δεν είμαι και τόσο στόκος πια). Σίγουρα όμως, αν ήταν όλοι ή έστω οι περισσότεροι καθηγητές σαν τον κύριο Ν. θα είχα καλύτερα λόγια να πω για το χημικό Αθήνας...

3 comments:

  1. Ευτυχώς σε αυτήν την κοινωνία της απάτης, της διαπλοκής και της κλεψιάς υπάρχουν ακόμα άνθρωποι σε κάθε κλάδο που πραγματικά αξίζουν τον κόπο να γράψεις προς τιμή τους.
    Εμένα μου έχει μείνει ένας λοχαγός από τον στρατό. Άνθρωπος διαμάντι...

    Tripokaride μπορείς να μου πεις σε παρακαλώ πάνω αριστερά στη σελίδα σου πως έχεις βάλει το μουσικό κομμάτι να παίζει αυτόματα;

    ReplyDelete
  2. Εξαιρέσεις υπάρχουν και φωτεινές μάλιστα. Αλλά δυστυχώς υπάρχουν μόνο και μόνο για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα...

    Πας σε κάποια ιστοσελίδα που έχει δωρεάν mp3 players και playlists (πχ το συγκεκριμμένο είναι από το www.podsnack.com, αλλά μπορείς να βρεις πολλά) ανεβάζεις τα τραγούδια που θέλεις, επιλέγεις να είναι auto play και μετά το κάνεις embed (copy-paste τον κώδικα δηλαδή) στον blogger.

    ReplyDelete
  3. Ναι ναι σωστά. Ευχαριστώ. :)

    ReplyDelete